Hoe kun je als dochter beter laten merken dat je trots bent op je moeder, dan door het gewoon uit te schreeuwen. En door haar een armband te geven met een tekst, wetende dat die woorden alles voor haar betekenen. Die dochter is Ilse de Kloet. En haar moeder heet Ariane de Oude. Ariane heeft een onvoorstelbaar verhaal. Vijftien jaar geleden werd ze gediagnostiseerd met non-Hodgkin lymfoom, een zeldzame vorm van lymfklierkanker die op alle leeftijden kan voorkomen. 'Gelukkig overleefde mijn moeder het, maar ze is altijd kortademig gebleven', vertelt Ilse. Ze denkt terug aan het moment waarop de ziekte werd geconstateerd. 'Ik was vijf en mijn zusje net een jaar. Daarvoor waren mijn moeder en ik vooral veel samen, omdat mijn vader als internationaal vrachtwagenchauffeur werkte. Hij is tijdelijk gestopt met werken om er te zijn voor ons.  Ik kan me bijna alles nog herinneren. De momenten die me het meest zijn bijgebleven zijn die dat ze onverwacht in het ziekenhuis werd opgenomen. Ik kwam dan thuis van school en merkte dat ze er niet was en dat het niet bekend was wanneer ze weer terug kwam. Bovendien maakte het ongelooflijk veel indruk om zo jong je moeder te zien wegkwijnen in de ziekenhuisbed wat te groot was voor haar, omdat ze zo veel afgevallen was, vechtend met hulp van allerlei slangen en verschillende infusen. De periode van haar herstel weet ik ook nog goed. Ze was kaal en sliep beneden in een bed. Bijna dagelijks waren er zusters over de vloer om haar te helpen. Mijn moeder heeft nooit zichtbaar een probleem gemaakt van haar kaalheid, droeg een pet en nam het zoals het was. 

'Gezondheid heb je nooit helemaal in handen, maar je kunt wel iets doen om het een handje te helpen'  

'Nu heeft ze mijn zusje en mij voor altijd bij zich'

-Vouw me dan
terug ineen
met jou is wat
ik zeker weet
Alles moet gezegd
Nooit meer
incompleet-

'Met de tekst -nooit meer incompleet- op haar armband heeft mijn moeder mijn zusje en mij altijd bij zich. Ik zie dat het met liefde is gemaakt voor de sterkste vrouw die ik ken, mijn moeder.' En die moeder heeft 21 kilometer lang het mulle zand en de duinen overwonnen op een zondag in mei. 'Ze liep zo onwijs goed, want ze had het zwaar. De halve marathon is wat mij betreft de bekroning van de vechtlust en doorzettingsvermogen van mijn moeder. Net als dat het de omarming is van het leven zoals het is. Na haar ziekte heb ik dat heel erg van mijn ouders meegekregen: het leven kan nog zo rot zijn, maar het is uiteindelijk aan jou om je schouders eronder te zetten en het beste eruit te halen.'